Ząb zatrzymany u dziecka – co dalej?

Czy stałe uzębienie Twojego dziecka nie wygląda tak jak powinno? Czy w miejscu po zębie mlecznym długo nie widać „wychodzącego” zęba stałego? Jedną z przyczyn nie wyrznięcia się zęba w przewidywanym czasie jest jego zatrzymanie.

Pod określeniem „ząb zatrzymany” lekarze mają na myśli ząb z uformowanym korzeniem, który w całości objęty jest przez tkanki twarde, niekiedy również miękkie, a od prawidłowego czasu jego wyrznięcia się minęły 2 lata. Przyczyny mogą być różne wrodzone, pourazowe, a najczęściej lokalne. Zazwyczaj zatrzymaniu ulegają trzecie zęby trzonowe górne i dolne (więcej o postępowaniu z zębami mądrości w naszej klinice: link), górne kły i dolne przedtrzonowce. Bardzo często wprowadzają dysharmonię w uśmiechu, mogą zdarzać się też sytuacje gdy są one przyczyną powstawania torbieli przez patologiczny ucisk na sąsiadujące z nimi zęby i tkanki. Nie zawsze obecny jest ból, częściej dyskomfort np. podczas jedzenia.

Przed podjęciem decyzji o formie leczenia zalecane jest zrobienie zdjęcia rentgenowskiego okolicy zatrzymanego zęba i na tej podstawie, w zależności od przypadku, lekarz w porozumieniu z pacjentem decyduje o planie leczenia. Ząb ten można zakwalifikować do ekstrakcji lub innym popularnym rozwiązaniem jest wprowadzenie go do łuku zębowego. Konieczne jest w tej sytuacji leczenie interdyscyplinarne lekarza ortodonty i chirurga. Chirurg ustala indywidualny tok postępowania dla konkretnego pacjenta, z reguły po usunięciu ewentualnych przeszkód (np.: przetrwałe zęby mleczne czy zęby nadliczbowe) odsłania część korony zatrzymanego zęba. Następnie ortodonta przykleja do niej zamek (metalowy lub ceramiczny element aparatu przyklejany do zęba) z przykręconą ligaturą (zwaną także gumką- elastyczny, może być kolorowy- element utrzymujący łuk ortodontyczny w każdym zamku), dzięki czemu zatrzymany ząb jest połączony z aparatem regulacyjnym. Jest to metoda wykorzystywana głównie w przypadku zębów przednich (siekacze i kły). Zęby boczne „wyciąga się” w sporadycznych przypadkach, lekarz-dentysta biorąc pod uwagę terapeutyczne możliwości w jamie ustnej decyduje się na przystąpienie lub zaniechanie danej procedury.

Nie ma powodu obawiać się tego problemu. Mając kliniczny obraz pacjenta oraz opierając się na zdjęciach RTG zespół lekarzy (dentysta, ortodonta, chirurg) dostosowuje indywidualny tok leczenia do każdej osoby. W przypadku wdrożenia terapii ortodontycznej trzeba brać pod uwagę czas potrzebny do osiągnięcia zamierzonych efektów. Zatem im szybciej pacjent zgłosi się do lekarza-dentysty, tym szybciej można będzie się z tym uporać omijając możliwe komplikacje.